Stoppen op een hoogtepunt
Het zal jullie snel duidelijk worden waarom ik dit laatste bericht van onze tweede rondje Atlantic deze titel heb gegeven ! Vooral in combinatie met de weerberichten uit Nederland en Belgie waar al gesproken wordt over een vroege herfst !
Sinds we 6 weken geleden in Ria de Vigo zijn aangekomen hebben we het geweldig naar ons zin gehad en de korte zeiltochtjes van het ene naar het andere strand zijn nu gewoon voor de lol in plaats van alleen maar een omslagtige manier om je van A naar B te verplaatsen. De eilanden die voor de rias liggen dempen de swell bijna volledig en met 20 knopen hoog aan de wind varen is nu juist leuk i.p.v. iets dat je probeert te vermijden op zee. Maar we hebben het ook wel erg getroffen met het weer, waarbij de temperaturen heerlijk zomers zijn en de wind eerder te zwak is dan te sterk. Extra bonus zijn de nieuwe vertrekkers die onderweg zijn naar de Carieb en die vaak ons blog al kunnen spellen. Zo hebben we al kennis gemaakt met de bemanningen van Elisabeth, De Liefde, Dina Helena, Fastus en Thalassa.
Woensdag hebben we heuse tocht van de ca 4 mijl gemaakt vanuit de RNCV marina verder de ria in. We waren onder de hoge brug doorgevaren aan het einde van Ria de Vigo waar nu een grote onderhoudsbeurt wordt uitgevoerd. De brug is imposant hoog met een vrije doorvaarthoogte van 43m en de bouwwerkzaamheden accentueren dat nog eens met de 2 torenkranen die gebruikt worden om bouwmaterialen tot meer dan 100m op te hijsen naar de top van de pilaren.
De volgende ochtend werden we wakker in een vrijwel rimpelloze baai waar op roeiafstand vissers werkzaam waren bij een vlot (vivero). Na het ontbijt zijn we erheen geroeid om nu eens van dichtbij te zien wat ze aan het doen waren. Op een flinke boot waren 4 mannen bezig mosselen te "oogsten".
De vlotten bestaan uit een groot houten raamwerk dat op een aantal drijvers is gemonteerd. Aan het raamwerk hangen honderden lijnen van ca 10 meter lang waar spontaan mosselen op gaan groeien. Blijkbaar is er zoveel mosselzaad aanwezig in het water, dat er overal mosselen gaan groeien. Dat zie je ook op rotsen bij het strand maar ook op de drijvende steigers in de jachthavens. Dit zeer vruchtbare karakter van de rias is het gevolg van de regelmatige aanvoer van koud en voedselrijk zeewater.
De lijnen worden met een kraan uit het water getakeld omdat ze door al die mossels zo zwaar zijn geworden, dat je ze met de hand echt niet meer omhoog krijgt. Vervolgens worden ze in een grote mand neergelaten waarna de lijn met de mosselen door een soort borstel wordt getrokken (ja weer met de kraan) om de mossels van het touw te schrapen. De mosselen worden daarna met een soort borstelmachine ontdaan van alle aangroei. Met een oogsten van een paar lijnen heeft de visser weer genoeg binnen (ca 500kg) om naar de markt te gaan. We hebben het hele proces op film vastgelegd en tot slot een pannetje omhoog gehouden om wat mosselen te kopen. Zonder enig aarzeling werd de pan bedolven onder minstens 2 kg grote mosselen waarvan we de helft weer terug hebben gegeven. Het zijn prachtige en eenvoudig schoon te maken mosselen.
Hoewel we de vlotten nou niet bepaald een sierraad voor de rias vinden en ze bovendien het vrije vaarwater behoorlijk beperken, snappen we het grote economische belang van de honderden vlotten die werkgelegenheid bieden aan veel mensen en ook nog eens een heerlijk gerecht opleveren in de talloze tapasrestaurants.
Vrijdag hebben we Marina Punto Lagoa (ook in Ria de Vigo) vereerd met een kort bezoek nadat we een prijs hadden opgevraagd voor een ligplaats. Het bleek een vrij grote marina te zijn met een 45- en 100 tons travellift en groot parkeerterrein voor boten en auto's. Er zijn werkplaatsen voor motoren en schilderwerk. De sanitaire voorzieningen zijn echter tamelijk basic maar voldoen. 
Het tarief op de wal voor een boot van 11.5m is €200 per maand en voor in het water €230 per maand. De travellift kost €180 waarmee deze marina zelfs nog iets goedkoper is dan die bij de jachtclub in Vigo. De ligging van de jachtclub is echter veel gunstiger: vlakbij het uitgaanscentrum, supermarkt etc. En bij de jachtclub hoort ook een 25m zwembad en fitnessruimte en ligplaatshouders hebben vrij toegang !
De tarieven van beide jachthavens zijn dus geen reden om de boot naar Nederland te varen; in de zomermaanden zouden we in onze vereningingshaven WSVW zelfs met de 50% ledenkorting meer betalen. Het wintertarief bij de WSVW is echter lager maar zeg nou zelf, wie wil er in de winter in een Nederlandse haven liggen !
Ons plan is om de boot de eerste maanden bij de jachtclub ((Real Club Nautico Vigo) te parkeren en tijdens de wintermaanden in Punta Lagoa op de kant om op ons gemak enig onderhoud te kunnen verrichten zonder dat je handschoenen tegen de kou moet dragen. Zo kunnen we nog uitkijken naar een soort herfstvakantie op eigen boot in Galicia en kunnen we lekker uiteten gaan en dan de extra kilo's er in het zwembad en fitnessruimte er weer af trainen…
Koerswijziging
We genieten nog volop van ons verblijf in de Spaanse Rias! We hebben onze Vlaamse vriendin Noortje aan boord. Gedurende onze eerste reis was zij opstapper op een ander schip en daar is een warme vriendschap uit ontstaan.
De laatste dagen is het af en toe wat fris door de NO-wind die momenteel waait en eergisteren zijn we van een mooie ankerplek bij een natuurreservaat Enseada Barraña vertrokken om in de beschutting van de haven in Vilagarcia te gaan liggen. Dat ging nog niet makkelijk, want we lagen aan 2 ankers die zich lekker hadden ingegraven in het groen!
We hebben Noortje uitgenodigd in de veronderstelling dat ze met ons mee naar het noorden zou varen richting huis. Vanwege het weer zijn we nog wat langer in de Rias blijven hangen en hebben Noor een sightseeing aangeboden waar we zelf ook weer enorm van genoten hebben.
Gaandeweg kregen we steeds minder zin in het vooruitzicht om het slechter weer met koude wind en regen tegemoet te gaan. We hebben al vaker aan de mogelijkheid gedacht om de boot niet naar Nederland terug te varen, maar haar in een haven in een warm gebied te leggen en met het vliegtuig heen en weer te vliegen. Aangezien we op dit moment nog geen idee hebben wat we in de nabije toekomst wèl willen en wel wat we níet willen, hebben we besloten de boot in de haven van Vigo te laten liggen.
In deze stad voelen we ons thuis. Het heeft prachtige parken met en bruisende een bevolking, heeft Eltjo al een uitstekende tandarts en ik mijn stoffenwinkel en een uitstekende lavaderia (wasserij) gevonden. Het begin is gemaakt! Vigo heeft ook een vliegveld. Op deze manier zijn we snel in ons geliefde vaarwater.
De afgelopen dagen hebben we weer een nieuwe vloot Nederlandse zeilers ontmoet die op hun heenreis zijn. Met onze zeilervaring hebben we een goedluisterend publiek en kunnen we heel wat informatie kwijt. Aangezien die vloot naar het zuiden optrekt en wij nu onverwacht ook weer, zeilen we af en toe samen en filmen we elkaars boot tijdens het zeilen. Wij weten de mooie ankerplekken en liggen op deze manier steeds in Nederlands gezelschap.
Op 24 augustus vliegen we naar Nederland en plotseling moeten we ons gaan focussen op totaal andere dingen dan gebruikelijk: wat nemen we mee naar huis aan bagage, wat kopen we niet meer, omdat we juist moeten gaan opruimen, wat vragen we aan de havenmeester i.v.m. de veiligheid van de boot. En dan kom ik er nog makkelijk vanaf, want Eltjo mag zich buigen over de technische zaken betreffende het achterlaten van Win2Win.
We zullen ervaren hoe het ons bevalt en ondertussen geniet ik nu al van het feit dat we het meest ongezellige deel van de reis nu per vliegtuig gaan afleggen.
Wat een luxe!
Unieke gebeurtenis
In 2014 lagen we voor een appel en een ei in de marina van Combarro. Met de zoon van Eltjo aan boord, besloten we nog eens naar dat toeristische dorpje te gaan en legden de boot maar weer aan de steiger. Nu konden we alle apparatuur weer eens snel opladen en de was doen. Aangezien er nog steeds geen wasmachine is in de marina, maar ik nu onbeperkt water had, ging ik de volgende dag zelf maar weer aan de slag. Slechte timing, want het werd een sombere dag, met laaghangende bewolking en later met miezer. Vervolgens bleek dat de tarieven flink waren verhoogd, tot €36 per nacht voor een boot tot 12m. Hier gaan we dus niet meer naar toe!
Daarom zijn we op vrijdagmiddag vertrokken, om bij het nabijgelegen eilandje Illa de Tambo het anker te laten vallen.
Of het nu aan de sombere weersomstandigheden (motregen, mist, windstil) lag of niet, is ons nog niet duidelijk, maar toen we op de middag het anker uitgooiden, duurde het niet lang of ik hoorde een luide 'puf'. En daar bleef het niet bij! Rondom ons zwommen een heel stel dolfijnen. Het was een grote soort met een donkergrijze rug en een witte buik en er werd luid gepuft alsof ze buiten adem waren.
Normaal zwemmen de dolfijnen met ons mee, of zie je ze in de verte zwemmen en hebben dan blijkbaar een bestemming in gedachten. Deze keer was dat anders. Het leek wel of we (samen met 1 andere boot) midden in de 'speeltuin' lagen en het viel me op dat de dolfijnen nu een soort slowmotionbewegingen maakten, heel sierlijk golfden en hun staartvin lang in de lucht hielden. Ze sprongen ook uit het water, maakten een enkele schroef en doken zonder gespetter weer het water in. Op het wateroppervlak zag je cirkels achter elkaar die ik alleen kon verklaren als gevolg van wat zich onder water afspeelde. Er hing iets in de lucht, en ik wist niet wat!
Dat schouwspel duurde zeker een uur, totdat er plotseling verandering in kwam. Van de slowmotion was niet veel meer over en plotseling was er een groep dolfijnen op 2m2 druk aan het spartelen.
We zagen in dat tumult een witte buik boven water komen en daar ging weer een dolfijn overheen. Het leek er ruw aan toe te gaan en omdat we iets rood zagen, veronderstelden we dat ze in gevecht waren.
Vreemd, want doorsnee zijn dolfijnen hele sociale dieren en leven in vreedzaam groepsverband.
(Klik op de pijl voor het filmpje)
Gelukkig dropen ze geleidelijk af en uiteindelijk was het na een tijd weer rustig in de baai, maar niet in mijn gedachten! Ik had medelijden met die dolfijn die gemolesteerd was, vlak naast onze boot en ik had niets gedaan om het te weerhouden!
Die avond gingen we op internet zoeken wat dit gedrag kon verklaren en nu vermoeden we dat we zeer waarschijnlijk getuige zijn geweest van een paring! Hoe uniek en dat zelfs op 20m afstand van de WIN2WIN! Goed dat ik niets had durven ondernemen!
De volgende ochtend zijn we naar het eilandje geroeid en hebben daar een korte, maar prachtige wandeling gemaakt over een bospad met zicht op het omliggende water en strandjes. Oorspronkelijk was dit eiland in gebruik voor militaire doeleinden en dat was te zien aan de achtergebleven kantine (met 2 diepvrieskisten) en afgetakelde picknickbanken.
Jammer dat het leger zo'n mooi eilandje kan claimen en bebouwen, maar nadien niet meer de moeite nemen het opgeruimd achter te laten. Dat had een mooie oefening kunnen zijn!
Alle toiletten stinken meer of minder….
Op bijna iedere boot die wij bezoeken kun je een vage, maar soms ook penetrante WC lucht ruiken. Je went aan de lucht op je eigen boot, maar bij een andere boot valt het altijd direct op. Op onze boot hebben we uiteindelijk een vrij drastische oplossing gekozen voor het probleem van de stinkende vuilwatertank en bijbehorende kleppen en kranen. Maar ook nu behoeft het vereenvoudige systeem regelmatig onderhoud.
Een veel voorkomend probleem is dat na het leegpompen van het toilet er vuilwater uit afvoerslang terugloopt in het toilet. Bij een nieuw toilet gebeurt dit niet en de oorzaak is altijd een vervuilde of versleten rubber afsluitflap die onderin de pomp ligt. Op de rubberflap slaan na verloop van tijd urinezouten en andere vuiligheid neer, waardoor hij niet meer 100% afsluit en het vuile water uit de (ook erg vieze) slang terugloopt in de pot en dat stinkt ! En dat gebeurt ook bij de nieuwe "twist and lock" pompen van Jabsco.
De oplossing is betrekkelijk simpel en kost je ca een kwartiertje. Begin met de pot goed leeg te pompen en daarna beide afsluiters te sluiten. Draai nu de 4 schroeven los waarmee de pomp op de WC basis is geschroefd en til de pomp ca 10 cm op. (Onvermijdelijk is dat er nu een beetje water uit de pomp loopt). Nu kun je de rubberflap eruit pakken en vervolgens met een schuursponsje voorzichtig schoonmaken. Je kunt ook een nieuwe kopen, maar dat doe je pas als de flap echt versleten is.
Nu alles weer in omgekeerde volgorde monteren (let op de orientatiegaten van de flap) en meestal is het stankprobleem nu opgelost. Wil je de periode tussen schoonmaken verlengen dan is het belangrijk altijd met minimaal 10 pomp slagen de pot te spoelen, waardoor er geen urine meer in de slangen achterblijft. Gooi ook iedere week een kopje schoonmaakazijn in de pot en pomp 2x om de azijn in de pomp te zuigen. Laat dit minstens een uur erin staan. Dit lost zoals bekend kalk en zouten op. Als de pompstang zwaar gaat, wordt het tijd om deze te smeren: gooi een scheut olijfolie in de pot en pomp deze eruit en een beetje olie aan de stang helpt ook.
Als het leegpompen van de pot steeds meer pompslagen kost, wordt het tijd de eendebek die in het begin van de afvoerslang zit, te reinigen of te vervangen. Deze rubber constructie functioneert als een terugslagklep, waardoor de dubbelwerkende toiletpomp het weggepompte water niet uit de afvoerslang zuigt, maar juist uit de pot. Deze rubberflap vervuilt op dezelfde wijze als de rubberflap in de pomp. Ook hier helpt schoonmaken, maar omdat het rubber zijn veerkracht verliest, moet je deze vaker vervangen door een nieuwe. Zorg dan ook dat je deze in je doos met reservedelen hebt !
Ook voor deze klus begin je met de pot leeg te pompen en de afsluiters dicht te draaien. De eendebek zit in de slangaansluiting aan de achterkant van de pomp. Als je de 2 grote schroeven waarmee deze aan de pomp vastzit losdraait, kun je de eendebek uit de aansluiting trekken.
Nu zal echter al het water uit de slang lopen en moet er dus gedweild worden. Mocht je vergeten zijn de afsluiters dicht te draaien, wordt het tijd dit nu toch echt wel te doen, omdat anders de boot zal zinken. Als na het schoonmaken de eendebek weer goed lijkt af te sluiten kun je alles weer monteren, maar vroeg of laat moet je de eendebek toch vervangen.
Na een paar jaar wordt het tijd de afvoerslang te vervangen. Je zult verbaast zijn over hoeveel kalk eraan de binnenkant van de slang is neergeslagen. Je kunt proberen de slang te reinigen door er met een rubber hamer op te slaan als je geen nieuwe slang kan kopen, maar vervangen is doorgaans een effectievere methode. Het demonteren van de stugge slang van de afsluiter gaat vaak zo moeilijk dat lossnijden de enige oplossing is en meestal is de slang daarna te kort om opnieuw te monteren. Zorg dus dat je een nieuwe slang op reserve hebt voordat je begint met deze reparatie. Let op dat dit wel de speciale geurdichte sanitairslang is.
En dan nu het probleem van de stinkende vuilwatertank: dit probleem is op te lossen door deze af te koppelen en zeer grondig schoon te maken. Op zee geeft een vuilwatertank meer last dan gemak.
Aankomst in Spanje: zomervakantie in Vigo
De laatste dag van de oversteek was een feestje! We hebben tot ’s ochtends 10 uur aan de wind met de spinnaker en daarna op de fok en het grootzeil hoog aan de wind met ca 12 knopen wind richting Baiona gevaren.
Wel wordt het natuurlijk veel drukker en de plotter vult zich met AIS doelen, maar in de praktijk merk je daar weinig van. Aan de track op de plotter kun je goed zien dat we steeds verder moesten afvallen om de spinnaker vol te houden.
Als je eenmaal land in zicht hebt na een, voor ons gevoel, lange en saaie oversteek, stijgt de stemming snel. Door de hoge bergen en eilanden voor de kust heb je het gevoel er al bijna te zijn. Het laatste stuk eenmaal in de ria was helemaal leuk: geen swell meer en een lekker windje. Op zee was het wel een stuk frisser dan in Horta, maar in de ria kon snel weer een laagje kleding uit.
Aangezien de haven van Vigo wel echt geld kost, zijn we na 2 overnachtingen naar de overkant van de ria gevaren. Daar lag de Enjoyster en met Mirjam en Peter konden we weer eens lekker bijkletsen. De baai was ruim en het viel ons op dat het strand 200m van ons vandaag lag, maar er op 50m afstand badgasten tot hun middel in het water stonden. Bij eb viel hier een enorm strand droog.
Op de wal van Moaña was het kermis en dat hebben we geweten! De Spanjaarden kunnen feesten en sluiten dat af met vuurwerk. Elke dag een hoop geknal, maar gisteren echt schitterend, ongekend mooi vuurwerk. Vanmiddag zijn we naar de overkant gevaren vanwege de koude wind. Het is hier heel aangenaam weer, maar de wind was koud. Een beetje met info van de kaart en een beetje op ons gevoel hoopten we aan deze kant van de ria een betere ankerplaats in de luwte te vinden en ons gevoel was juist. (De kaart niet, want er stond geen ankerplaats aangegeven, terwijl die er wel is).
We liggen nu tussen 2 dammen, waarvan aan de ene kant bebouwing is met enorme groene bomen en aan de andere kant een werf met een hoge kade. Achter die kade dan ligt een dorp tegen een berghelling, gloeiend in de zon.
Op die kade zijn een heleboel tieners, die met veel indrukwekkende capriolen van de 3 meter hoge kade springen. Dit meer om indruk te maken op de meiden die er ook zijn, dan om ons te imponeren! Waar de kade begint ligt ook een strandje. Gezellig druk en ondanks de watertemperatuur van ongeveer dan 20 graden, zijn hier echte zwemmers. Af en toe zie ik alleen de benen van iemand die in de handstand staat, spelende kinderen, watervolleyballers, gelach en gejuig en zonnebaders. Aan de andere kant van het strandje staan flats van 12 hoog, waarvan we alleen de bovenste 2-3 verdiepingen zien, want daarvoor staat een bomenrij.
In deze baai kwamen we rond 15.00 uur aan en er lagen 4 andere zeilboten en wat kleinere motorbootjes. Aan de vlaggen te zien is het een baai voor de locals en dat vind ik per definitie al leuk. Sommige boten liggen met 3e aan elkaar vastgeknoopt en daar gebeurt vanalles! Kinderen die van boord springen, weer aan boord komen er weer inspringen middels een andere variatie etc. Het doet me heel erg aan mijn eigen jeugd denken, waarbij ik in de Biesbosch steeds bij elke sprong de aandacht van mijn ouders riep om mijn ‘variatie’ te tonen en zij, met ogenschijnlijk onverminderd enthousiasme, toekeken en klapten! Inmiddels is hier 19.00 uur, maar iedereen is er nog! Hier hoeven om 19.00 uur de aardappels nog niet geschild te worden. Men geniet volledig van de dag en ik dus ook!
Een half uur na aankomst zag ik ineens een enorme rookwolk de ria inwaaien. Zoekend naar de bron van het vuur, kwam ik tot ontdekking dat het een mistvlaag was. Het ging met een behoorlijk tempo aan ons voorbij, terwijl wij hier achter de woonwijk blijkbaar beschut zaten voor de mist!
Na een paar uur is er geen mist meer te bekennen, wel de knallen van het vuurwerk aan de overkant. Exact om 20.00 uur kwam er een hele vloot versierde visserschepen door de ria gevaren, onder begeleiding van een heleboel begeleidende boten, zoiets als bij Sail Amsterdam. De kerkklokken luidden langdurig en wederom zien en horen we het vuurwerk!
Dergelijke visserijfeesten hebben we al eerder meegemaakt en het is leuk om te zien dat deze traditionele gewoonten voortgezet worden.
Horta-Baiona vanaf dag 6 (met video(tje)
Horta-Baoina vanaf dag 6.
Het kabbelen met 4-5 knopen waarover we de laatste update van 6 juli spraken werd uiteindelijk zodanig relaxed, dat we nauwelijks vooruit kwamen. Na een korte opleving in de nacht daarop maakte we nog vorderingen van 5-6 knopen. Gaandeweg werd de voortgang zodanig slecht, dat we het grootzeil gestreken hebben en ons van 15.00-19.00 uur maar wat hebben laten drijven. Dat ging met 2,5 knoop in de juiste richting, echter na een rustig dineetje hebben we toch maar de motor bijgezet. Het lijkt erop dat we deze keer op dit traject voldoende diesel hebben bewaard om zonder een Atlantischetankstop (2015) aan te kunnen komen in Spanje.
Op 6 juli hebben we de vorderingen op het log vergeleken met de (GPS) afstand tot ons waypoint en we vastgesteld dat er bijna 20% verschil in zat. De Azorian Current die permanent van NW naar ZO stroomt is daar verantwoordelijk voor en daarnaast we hebben ook fysieke hinder van swell uit 2 richtingen. Het water is dan dermate woest, dat je steeds heen en weer geslingerd wordt, waarbij ‘heen en weer’ een ietwat onjuiste beschrijving is, want we worden alle kanten op geslingerd en moeten ons goed vasthouden.
Zaterdagnacht begon het gelukkig weer te blazen en konden we met 24 knopen halve wind weer eens goede vorderingen maken. Met een dubbel rif in het grootzeil en de wat kleinere “werkfok” ligt de boot goed op het roer en kan de Winner 1120 hel wat hebben.
Gisteren tijdens het eten zijn we maar even gaan ‘bijliggen’ (de fok staat dan strak naar de verkeerde kant en het roer vast)en dat gaf even rust in de ‘tent’. We hadden een grauwe dag achter de rug met zware bewolking en konden niet in de cockpit zitten vanwege opspattend water. Geregeld knalden er met veel geweld golven tegen de romp en dreunde met veel lawaai neer op het dek. Wat een ongezellige dag! Het is een kunst om je dan lekker bezig te houden en dat is in mijn geval wel aardig gelukt. Eltjo voelde zich niet echt best en we hadden sowieso een slechte nachtrust gehad.
Nu schijnt weer volop de zon, hebben we volgens de weersvoorspellingen het ergste gehad en er blaast nu 17 knopen noordenwind.
Met een halvewindsekoers varen we recht op Ria de Vigo af, echter hebben we op moment van schrijven (14.35 UTC) nog wel 237 mijltjes te gaan. Onze plotter vertelt ons dat we met deze snelheid van gemiddeld 6 knopen en 17 knopen wind over 1 dag en 16 uur op onze bestemming zijn. Eerst zien, dan geloven!
De plotter vertelt ons ook dat we vanaf nu weer in gevaarlijk vaarwater komen waar grote schepen met hoge snelheid langs de kusten jagen. Gelukkig hebben zeilboten nog steeds voorrang maar we moeten nu dus vaker controleren of er nog andere schepen op onze koerslijn komen.
Eltjo heeft een fantastisch leuk visboek meegenomen uit de wasserijbibliotheek te Horta. Daar staat zoveel interessants in over fileren, marineren (zo weinig mogelijk) en bereiden, recepten voor verschillende sauzen etcetera, dat ik zit te popelen om nog een tonijn binnen te halen. Verder op onze route hebben we in het verleden op die wateren alleen zielige, benedenmaatse makreeltjes gevangen. We zullen zien!
Opmerkelijk is dat we op de oceaanoversteek naar de Azoren enorm veel Portugese Oorlogschepen zagen. Die zien we nu helemaal niet en we hebben ook nog geen plukje wier gezien. De vislijn hangt al dagen uit achter de boot, maar dit keer tot nu toe voor de katseviool! Met deze woordspeling kan ik me wel enigszins verplaatsen in de desinteresse van al die dorades en tonijnen!
Verder is onze beleving van de tocht dat we het lang vinden duren. Wij moeten wel doorbijten!
Etappe Horta – Baiona (met foto’s nu)
‘Fulltime-levensgenieters’, blijkbaar een uitspraak in de actuele reclame van de Staatloterij die mijn vriendin direct aan ons doet denken. Wat zijn we toch bevoorrecht!
Dinsdag 4 juli is het er uiteindelijk van gekomen ons los te weken van de geweldig leuke haven van Horta. We zijn daar geweest vanaf 10 juni in de eerste plaats om bij te komen van onze oversteek vanuit St. Maarten (samen met Omweg)en op de tweede plaats om onze engelse vrienden op te vangen die 2 weken later vanuit St. Maarten vertrokken en na een zware oversteek op Horta aankwamen.
Wij hadden van de havenmeester een ligplaats gekregen die eigenlijk geen officiele ligplaats was en waarbij we steeds over een andere boot moesten klauteren om op de steiger te komen. Het was vooraan bij de toegangsdeur tot de lange steiger en met de cockpit naar het westen konden we optimaal genieten van de zon en alle voorbijkomers! Heerlijk al die aanspraak en zo leerden we ook nog de gezellige eigenaars van Luna Verde, die verderop aan de steiger lag.
Horta is de haven waar lange-afstandzeilers zich verzamelen, waar nagenoeg alle boten bemand zijn, waar iedereen zijn verhalen kwijt kan en waar iedereen een painting achterlaat op de stoepen, kades, trappen en bankjes direct in de haven. Hier schijnt de zon elke dag (tenminste tijdens ons verblijf) en is de temperatuur zo’n 25 graden, dus hier kan je eindelijk eens lekker in de zon gaan zitten.
En zo kon het bij herhaling weer een letterlijk ‘zoete inval’ zijn op WIN2WIN. Mijn patisserie werd gretig afgenomen en de wijn spoelde de drooggekletste kelen. De volle bak aan theevisite van 15.00 uur vertrok om 23.30 uur en dat noem ik nou ‘fulltime levensgenieten’!
Van het thuisfront kregen we ook nog goed bericht: Eltjo’s beide zonen en mijn zoon zijn alledrie geslaagd voor hun opleidingen!
We zijn dinsdag onder gewuif en hoorngeschal de haven uitgezwaaid en zijn via de noordkant van Pico om de zuidwestkant van Sao Jorge gevaren. Dat was een lekker tochtje en met hoge snelheid. Tussen die eilanden kan er nog behoorlijk wat wind staan en met een voordewindsekoers jakkerden we vlot naar Terceira. Plotseling waren ze er weer en zelfs in enorme getalen: dolfijnen. Blijkbaar zeilden we midden in een school, want overal om ons heen sprongen en zwommen ze met ons mee. Dit waren prachtigen met een geel-zilveren buik.
Voor het eerst zagen we een jonkie naast zijn/haar moeder (volgens Eltjo misschien wel zijn/haar vader)voor onze boeg zwemmen, omringd door een heel stel volwassen exemplaren. Het jong, van ongeveer 60 cm, week geen 5 cm van de ouder en hoe ongelooflijk mooi parallel ze snoeihard zwommen, zonder zich ogenschijnlijk te bewegen. Indrukwekkend!
En daarmee werd mijn hoop gevoed om dan deze keer eens een walvis te zien, in volle glorie, of tenminste een spuiter in de verte.
Ik heb de hele dag zitten kijken, turend over het vrij vlakke water, maar nog geen walvis te bekennen en ook nog geen enkele vis gevangen. Wel een verbrand gezicht (vergeten in te smeren, want het voelt alleen maar lekker in het verradelijke zonnetje !)
Het traject langs de westkust van Terceira voeren we in het donker en dat schoot niet echt op. Blijkbaar voeren we in de luwte van het eiland. Eenmaal daar voorbij nam de wind wel geleidelijk toe en hebben we gaandeweg de dag gemiddeld zo’n 12 knopen wind gehad en dat is prima voor een aandewindsekoers. Vandaag hebben we een optimale zeildag gehad. Momenteel is het 6 juli 00.30 uur en is de wind wat ingezakt naar 9-10 knopen en kabbelen we we met 4-5 knopen naar ons waypoint. Op moment van schrijven og 758 nm te gaan.
In Spanje verwachten we de kinderen op bezoek en we zullen daar mogelijk een maand zijn.’Omweg’ (omgecat naar ‘Zwerfcat’) is nu ook onderweg naar Spanje en die zullen we mogelijk daar weer tegenkomen. Zo ook de nieuwe vertrekkers van 2017. Voorlopig zullen we nog wel in onze rol blijven!
